Tagi

Ewolucja międzynarodowego systemu walutowego jest jednym z najciekawszych zjawisk występujących we współczesnej gospodarce światowej[1]. Głównym celem polityki monetarnej jest utrzymanie stabilizacji cen. Podpisany w czerwcu 1999 roku w Kolonii Europejski Pakt o Zatrudnieniu ma ją wspierać i powodować stałe zmniejszanie bezrobocia. Pakt ten opiera się na trzech filarach:

  1. Makroekonomiczny dialog na poziomie narodowym i europejskim między związkami zawodowymi, pracodawcami oraz przedstawicielami instytucji monetarnych i budżetowych. Celem tego dialogu jest wypracowanie pakietów polityki gospodarczej łagodzącej napięcia społeczne przy założeniu zasady elastyczności płac realnych.
  2. Reformy strukturalne i ekonomiczne mające na celu wzrost zatrudnienia i wydajności pracy oraz eliminację dysproporcji ekonomicznych przy zachowaniu równowagi budżetowej. Należą do nich działania w dziedzinie rozwoju oświaty i kształcenia zawodowego.
  3. Skoordynowana polityka zatrudnienia i rynku pracy, wytyczne dla zatrudnienia. Należy do niej polityka aktywizacji rynku pracy, szczególnie w regionach zagrożonym bezrobociem oraz usprawnienia systemu opodatkowania płac zmierzające do obniżki kosztów osobowych. Jednym z ważniejszych wniosków wynikających z Europejskiego Paktu o Zatrudnieniu jest dążenie do obniżki podatków od płac (szczególnie najniższych) na całym obszarze Unii Europejskiej.

Prowadzona do tej pory  przez  EBC polityka monetarna „wspólnej miary” nie była w stanie przeciwdziałać utrzymującemu się bezrobociu, niskiej skłonności do inwestowania i powolnemu wzrostowi gospodarczemu, będących działaniem niektórych państw UGW. Jeśli dany kraj członkowski chciałby zneutralizować te niepożądane zjawiska, to ma do dyspozycji jedynie inne działania będące w jego gestii decyzyjnej, tzn. politykę fiskalną, reformy strukturalne, aktywne działania na rynku pracy i w oświacie.

 

[1] J. Bilski, „Międzynarodowy system walutowy”, Warszawa 2006, s. 7