[praca licencjacka dotycząca podatków – ciąg dalszy]
Następnym etapem do wykonywania zawodu doradcy jest odbycie praktyki zawodowej, mającej na celu zapoznanie się z funkcjonowaniem organów podatkowych oraz wykonywaniem doradztwa podatkowego. Zasady jej odbywania reguluje rozporządzenie Ministra Finansów[1]. Kandydat na doradcę po zdaniu egzaminu odbywa praktykę w urzędach i izbach skarbowych, w urzędach kontroli skarbowej w wymiarze czasu jednego dnia w tygodniu (przez 4 miesiące w każdej z tych placówek) oraz u doradców podatkowych (przez rok czasu). Nowelizacja ustawy nałożyła obowiązek odbycia praktyki w Polsce.[2]
Na równi z praktyką traktuje się zatrudnienie przez okres co najmniej czterech lat w urzędzie skarbowym, izbie skarbowej, urzędzie kontroli skarbowej, Ministerstwie Finansów, samorządowych służbach finansowych, samorządowym kolegium odwoławczym oraz przez dwa lata w podmiotach uprawnionych do wykonywania doradztwa podatkowego (pod warunkiem, iż do zakresu obowiązków zatrudnionych w wyżej wymienionych instytucjach osób należało stosowanie przepisów prawa podatkowego w związku z prowadzonym przez te osoby postępowaniem podatkowym lub kontrolnym). Z obowiązku odbycia praktyk są też zwolnieni na warunkach wymienionych w rozporządzeniu pracownicy naukowo-dydaktyczni, dydaktyczni lub naukowi (w zakresie prawa podatkowego), osoby uprawnione do wykonywania zawodu biegłego rewidenta, prokuratora, radcy prawnego oraz sędziego, a także te które uzyskały świadectwo potwierdzające kwalifikacje niezbędne do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych albo uprawnienia lustracyjne w rozumieniu przepisów prawa spółdzielczego lub zatrudnione na stanowisku głównego księgowego przez okres co najmniej trzech lat w podmiotach, które na podstawie przepisów o rachunkowości są obowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz zatrudnione na stanowisku skarbnika gminy.
W żadnej z norm ustawowych (ustawy z 1996 r. o doradztwie podatkowym) nie zostało przesądzone, czy owo zatrudnienie (traktowane na równi z praktyką) powinno mieć miejsce przed czy też po zdaniu egzaminu na doradcę podatkowego. Wydaje się, że wobec zastosowania tak ogólnego sformułowania art. 21 ust. 5 ustawy żadna z tych możliwości nie jest wykluczona. Co więcej, należy uznać, iż łączenie okresu zatrudnienia w tej samej formie przed i po zdaniu egzaminu również uprawnia do zaliczenia praktyki.[3]
W takim sposobie uregulowania tej kwestii istnieje jedno niebezpieczeństwo, mianowicie blokowanie osobom, które zdały egzamin, możliwości wpisu na listę doradców podatkowych przez odmowę przyjęcia na praktykę u doradcy podatkowego. De lege ferenda należałoby w rozporządzeniu wymienić okoliczności uzasadniające odmowę przyjęcia na praktykę lub w inny sposób zagwarantować jej odbycie wszystkim chętnym (np. kierowanie na odbycie praktyki u konkretnego doradcy przez samorząd).
—
[1] Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o doradztwie podatkowym.
[2] W świetle wcześniejszego orzecznictwa NSA wymagane doświadczenie zawodowe można było uzyskać nie tylko w podmiotach mających siedzibę w Polsce.
Wyrok NSA z dnia 14.10.1999 sygnatura akt II S.A. 1005/99,w: ONSA nr 2 2000, s.42.
[3]Trzaska D., Praktyka zawodowa kandydatów na doradców podatkowych, w: Monitor Podatkowy nr 5 1998, s.135.